آدم خواران

کتاب آدمخواران داستانی پرکشش و تکان دهنده‌ است که براساس رویدادی شرم‌آور اما واقعی در تاریخ فرانسه نوشته شده. ژان تولی در این رمان نشان می‌دهد که چطور مردم عادی می‌توانند به یک جمع غیرمنطقی و خونخوار تبدیل شوند. درباره کتاب آدمخواران: در اواسط قرن نوزدهم، فرانسه درست برعکس همسایه‌ی شرقی‌اش پروس، دچار بحران‌های شدیدی شده بود. در آن دوران پروس خیال فتح سرزمین‌های اطرافش را در سر می‌پروراند؛ چیزی که باعث شد تا در نهایت فرانسه و پروس در مقابل هم قرار گیرند و نبردی نابرابر را آغاز کنند. داستان آدم‌خواران (Eat Him If You Like) براساس واقعه‌ای هولناک در سال‌های جنگ میان فرانسه پروس نوشته شده و در دهکده‌ای در جنوب غربی فرانسه رخ داده است. روایتی جذاب که ژان تولی (Jean Teule) به خوبی توانسته آن را به تصویر بکشد. قصه حکایتی هولناک از جنگی غیرقابل توصیف است؛ جنگی که شکست مفتضحانه‌ی ناپلئون سوم و فروپاشی پاریس را به دنبال داشت. داستان این رمان از جایی شروع می‌شود که یک اشراف‌زاده‌ی وان برای گذراندن تعطیلات به روستا سفر می‌کند. اما با وجود آن که مردم دهکده به او و خانواده‌اش علاقه زیادی دارند، به دلیل قحطی، گرسنگی، بی‌سوادی و اطلاعات ناکافی از وقایع رخ داده دچار توهم توطئه شده و اشراف‌زاده‌ را متهم به حمایت از پروسی‌ها می‌کنند. در این داستان ژان تولی با مهارتی خارق‌العاده توانسته مردمانی را به تصویر بکشد که گذشته را از یاد برده‌اند و فقط می‌خواهند خشم و حرص خود را نسبت به شرایط زندگی‌شان بر سر متهم احتمالی خالی کنند. حقیقتا این رمان را می‌توان یک رئالیسم سیاه نفس‌گیر دانست که در هر لحظه‌اش اتفاقاتی عجیب و غیرمترقبه رخ می‌دهد. به طوری که شما را در بهت و حیرت فرو می‌برد. کل داستان این کتاب تنها روایت‌گر چند ساعت از دورانی غیرقابل وصف است، عده‌ای از مردم روستا در کنار هم قرار گرفتند تا یکی از همسایگان خود را مورد ضرب و شتم قرار دهند، زجرکش و مثله کنند و در نهایت بسوزانند، پسر جوانی که همه آن‌ها بزرگ شدن و قد کشیدنش را دیده‌اند، اما به دلیل توهم بی‌پایه و اساس توطئه، او را جاسوس پروسی می‌دانند. در این کتاب شما علاوه بر قدم گذاشتن در دل تاریخی مخوف، با تصویری تکان دهنده از واقعه‌ای هولناک روبه‌رو می‌شوید. جامعه‌ای که قحطی و شکست، خشن و بی‌رحم‌شان کرده و فقر و تنگدستی باعث شده تا ارزش‌های انسانی را کنار بگذارند؛ اکثریتی که حقیقت را نمی‌دانند و به دنبال آن هم نیستند. اما پرسش بنیادی اکنون این است که به راستی همیشه حق با اکثریت است؟